Bridgen in Bairnsdale, Australian Alps, het zit er op.

We zijn even in Bairnsdale blijven hangen vanwege het weer. Het heeft de hele dag geregend en dan wil je niet in de bergen zijn. Zowel in NZ als hier in Australië roepen ze dat ze de regen hard nodig hebben omdat het al zolang droog is. We geloven er langzamerhand niets meer van omdat we naast prachtig herfstweer ook vrij regelmatig regen hebben.
We mochten meedoen bij de plaatselijke bridgeclub. Het kwam toevallig zo uit dat er net een clubmiddag was en wij er waren. En raad eens: we hebben nog gewonnen ook in onze lijn. Alles wat ik verwacht had maar dat zeker niet. In het begin ging het heel lekker maar daarna stortte ik in om het vervolgens weer een beetje op te pakken. Het was anders als bij ons. Wij spelen 24 spellen met halverwege een pauze. Hier spelen ze 32 spellen zonder pauze. En meestal krijg ik hele wisselende kaarten zowel goede als slechte maar nu had ik bijna steeds goede kaarten en moest ik vaak spelen. Ik was gesloopt toen het afgelopen was. Om het te vieren zijn we bij de Vietnamees wezen eten, was erg lekker.

Het was een mooie rit naar Bright. We moesten over een pas, Mt. Hotham op 1900 m., daar was het koud en het sneeuwde, natte sneeuw weliswaar maar toch. Na de pas, aan de andere kant wan de berg, was het mooi weer. Onderweg hebben we een wombat met jong gezien. Helaas waren ze te snel voor de foto, maar wel gaaf om te zien. En we hebben een vos zien oversteken, een grote jongen en mooi. Hij bleef nog even naar ons kijken, dus we konden hem goed bekijken.
Voor Bright was een free campsite waar we een kampvuur konden maken. Er waren al mensen met een vuurtje waar we ons bij aangesloten hebben. Later kwam er nog een vrouw alleen bij, Sue. Het was supergezellig en vreselijk koud. Sue lijkt trouwens sprekend op een tante van mij, tante Alie, in haar iets jongere jaren want Sue is bijna 65. Ik stond haar echt met open mond aan te kijken, ongelooflijk, één gezicht. Sue woont en reist alleen in een camper. Ze heeft geen huis meer, heeft ze 9 jaar geleden zelf voor gekozen. Ze past ook wel op huizen van anderen.
Het was heel helder, weer een sterrenhemel zo mooi, en 's nachts heel koud. Het was 4 graden 's ochtends. Gelukkig hebben we onze eigen warme slaapzakken bij ons. De zon kwam gauw de boel weer heerlijk opwarmen.
Mijn enkel gaat goed, vandaag ons maar weer aan een wandeling gewaagd. Was afwisselend, langs een riviertje. Op het eind hebben we ergens een afslag gemist waardoor we een heel eind langs de weg moesten lopen en dat is niet leuk op je bergschoenen. Onderweg naar de camping een aantal wallaby's gezien. Rinie kan weer een vuurtje stoken. Hij heeft lashandschoenen gekocht waar je kort mee in het vuur kan. Heel handig. We hebben het eten op het vuur klaargemaakt. Boven elke pit hangt een plaat waar je je pan of alufolie kan opleggen zodat je eten gaar wordt.

We zullen toch langzamerhand richting Sydney moeten rijden. We wilden eerst nog wat wandelen maar we besloten om te gaan rijden via een prachtige en rustige route door een zeer heuvelachtig landschap met mooie herfstkleuren. Dat kost meer tijd maar dat hebben we er graag voor over. Toen bleek ook nog dat we in de buurt van een campsite kwamen waar we over gehoord hadden en daar staan we nu. Aan een riviertje waar inmiddels het vuurtje al brandt. ?n we hebben een huiscookaburra. Hij was heel dichtbij, zo gaaf om te zien. Het schijnt dat hier ook wilde paarden zijn, het zou zo leuk zijn als die zich nog even zouden laten zien. Helaas hebben de paarden zich niet laten zien. Ach, je kan ook niet alles hebben.

Na een lange rijdag op de camping aangekomen waar wifi zou zijn. Blijken ze geen wifi te hebben. In het servicecentrum aan de weg verderop hebben ze wifi, zeiden ze. Wij erheen, doet de wifi het niet. Net nu het niet uitkomt. We willen inchecken voor onze vlucht naar huis. Als het vliegtuig tenminste gaat met dit slechte weer. Er is nl een zogeheten superstorm, zo eentje die maar eens in de 30 jaar langskomt, aan land gekomen in de buurt van Sydney en dat heeft een hoop ellende veroorzaakt. Half Sydney staat onder water, vooral ten noorden is het bar en boos. Er staan veel huizen onder water, wegen weggespoeld, bomen ontworteld, ga zo maar door. Er zijn zelfs mensen overleden. We hebben in het servicecentrum naar het nieuws gekeken, het is echt vreselijk wat er gebeurd is. Er zijn allerlei rampenplannen uit de kast gekomen.
Uiteindelijk deed het servicecentrum zijn naam eer aan, ze boden aan om de pc van het centrum te gebruiken om in te checken. Heel prettig. Het inchecken had ook wat voeten in de aarde maar is wel gelukt. Komen we terug op de camping is onze plek in beslag genomen door een andere camper, waar niemand in zat. Toen hebben we de auto maar ergens neergezet. Wat een gedoe allemaal.
We hebben ook nog wat van de storm meegekregen want het was gisteravond noodweer. Wat ben ik dan blij dat we in een camper zitten en niet in een tentje.

Het zit er op, we gaan naar huis. We zijn op het vliegveld en als het goed is gaan we op tijd weg. We hebben een heerlijke tijd gehad. Veel gezien en gedaan. Vooral Australië heeft ons verrast. We wisten niet wat we er van moesten verwachten maar we hebben het erg naar ons zin gehad. Vooral het vele vrije kamperen is ons prima bevallen, zowel in NZ als Australië.

We zijn wel heel benieuwd of onze huisdieren ons nog wel willen kennen na 3 maanden. Nog even een paar uur vliegen en dan zijn we weer thuis.

Great Ocean Road, The Grampians NP, Phillip Island, Wilsons Promontory NP.

We zijn vanuit Sydney naar Melbourne gevlogen en hebben daar de camper opgehaald. We zijn op weg gegaan naar de Great Ocean Road. De naam zegt het al, een weg van ong. 240 km langs de oceaan in het zuiden van Australië. De uitzichten zijn heel afwisselend maar allemaal mooi tot fantastisch. De ene keer heb je een geweldig uitzicht over de oceaan met allemaal baaien met zandstranden, zowel grote als kleine, om vervolgens 400 m verderop het regenwoud in te rijden.
Vanmiddag kwamen we langs een gehucht van niks, Kennet River, waar ik van in de Lonely Planet had gelezen dat daar koala's in de bomen zaten. En inderdaad hebben we 2 koala's gespot. Echt heel schattig om te zien. Je zou ze bijna uit de boom halen om te knuffelen, gelukkig zaten ze net even te hoog. Ook vlogen er papegaaien rond in verschillende prachtige kleuren, heel gaaf om te zien. Er was een papegaai die bij iemand op de schouder had gepoept.
We staan nu op een camping tussen de kangoeroes. De kangoeroes lopen gewoon overal tussendoor. Erg grappig om te zien. Rinie heeft er een filmpje van gemaakt.
Er was veel te zien onderweg. We zijn langs de 12 apostelen geweest. Dat zijn hoge rotsen die als torens uit de zee oprijzen, het zijn er trouwens maar 8. Het is onduidelijk waar die 12 vandaan komen. We kwamen ook de London Bridge tegen. Dat was een arch (boog) over het water naar een eilandje. Die boog is echter 25 jaar geleden ingestort, maar evengoed is het nog fraai om te zien. Het is een geweldige mooie kuststreek, kan niet anders zeggen. Heel grillig, veel kliffen, ruig.

We zijn het binnenland ingetrokken op weg naar The Grampians, een nationaal park. Hier schijnt de zon, aan de kust was het zwaar bewolkt. NZ had lange lege wegen, maar naarmate we verder van de kust komen heb je hier nog langere, verlaten wegen in hele weidse en lege vlaktes met hier en daar een boerderij. Naast de camping hebben we 2 wallaby's gespot, een soort kangoeroe maar dan kleiner. We horen ook allemaal vogelgeluiden die voor ons vreemd zijn.
Vandaag hebben we wallaby's, kangoeroes, papegaaien, emoes en kookaburraas (lijkt op een ijsvogel maar dan vooral wit en ze lachen, ze worden ook wel lachvogel genoemd) gespot. Zo leuk. Op de camping kon Rinie eindelijk met vuur spelen en is helemaal in zijn element. In NZ is het overal verboden. Hier mag je af en toe op campings een kampvuur maken, wel in een pit, een hoge ronde rand van ijzer. Heel gezellig en lekker warm om bij de vlammen te zitten, want 's avonds koelt het behoorlijk af. We hebben kennis gemaakt met een aantal aardige Australiërs. Gezellig zitten kletsen, hoewel ik natuurlijk niet alles versta maar ik kom een heel eind. Eén echtpaar doet precies wat wij willen gaan doen, 6 maanden per jaar reizen, en dat bevalt ze prima. Ze zijn met hun caravan helemaal zelfvoorzienend zelfs met zonnepanelen op het dak voor de power.
We hebben een wandeling gemaakt met weer een hoop geklim en geklauter over rotsen en trappen en door nauwe kloven. Ik kan geen trappen meer zien zo langzamerhand. Maar met als resultaat een prachtig uitzicht over het nationaal park. We zijn ook nog naar het Brambuk visitorscentre geweest, dat is een cultureel centrum dat gewijd is aan de oorspronkelijke bewoners, de Aboriginals. Erg interessant. Het is niet te geloven hoe er met de Aboriginals werd en eigenlijk nog steeds wordt omgegaan. Er werden bv tot ver in de jaren 60 kinderen bij de ouders weggehaald om ze als Australiërs op te voeden met wisselend succes omdat ze veelal erg gediscrimineerd werden. Sommige kinderen van toen hebben daar een trauma aan overgehouden of anderszins last van. Ze weten vaak niet eens wie hun ouders zijn.

We wilden eigenlijk nog wel blijven want het is prachtig in de Grampians. Echter we hebben nog maar 10 dagen en we willen nog zoveel. Toch maar vertrokken naar Phillip Island.
Op Phillip Island, zo groot als Texel met net zulke rechte wegen, zijn we naar de Pinguïnparade geweest. Elke avond, net na zonsondergang, komen de kleine pinguïns, dezelfde soort als die we in NZ gezien hebben, uit de zee om naar hun nesten op het land te gaan voor de nacht. Elke avond vaste prik. Er is daar een heel commercieel centrum omheen gebouwd. Je moet betalen en dan kan je naar de pinguïns kijken. Er is een tribune en er is verlichting waar de dieren geen last van hebben. Geen hel licht maar een soort van zacht oranje zodat wij ze wel kunnen zien. En of we ze gezien hebben, hele hordes. We hoorden achteraf dat het er een kleine 1500 waren. Echt geweldig. Er is een boardwalk gemaakt zodat je ze kunt zien bij hun nesten. Je zag en hoorde ze overal. Ik vroeg nog aan een ranger of ze een dier eruit halen als ze zien dat ie gewond is. Dat doen ze inderdaad en brengen de pinguïn naar het dierenhospitaal. We mochten uiteraard geen foto's maken, want dan raken ze gestrest omdat je flits nodig hebt.
Je hebt hier ook een giga zeehondenkolonie. Wij kijken, echter geen zeehond te zien helaas. Ja, heel ver weg op een eilandje, daar hadden ze zich teruggetrokken, we konden ze wel met de verrekijker zien. Met het blote oog was het niet te zien. Maar wat we wel gezien hebben zijn pinguïns. Ook daar zijn veel nesten en sommige waren bewoond, omdat de desbetreffende pinguïn in de rui is en dan 3 weken moet wachten voor ze het water weer in kunnen. Een paar waren heel goed te zien zodat Rinie nu wel foto's kon maken. Hij moest er wel wat moeite voor doen, op zijn buik liggen, omdat ze zich een beetje verstopt hadden. Echt heel gaaf.
Hier op Phillip Island is, voor motorrijders, een bekend racecircuit. Je kunt er ook karten, wat Rinie dan ook gedaan heeft.
Er zitten hier heel veel wallaby's, bij een wandelingetje in de schemersprongen er bij bijna elke stapwallaby's weg.

Onderweg naar Wilson Promontory National Park, zagen we een heleboel pelikanen. Wat een enorme beesten zijn dat. Je kon er heel dichtbij komen. Ze zijn aan mensen gewend, ze worden elke dag gevoerd. Er komt een mevrouw met visafval en de pelikanen gaan in een kring om haar heen staan. Als ze met haar arm, met vis in haar hand, heen en weer gaat gaan al die koppen mee, zo grappig om te zien. Het zijn wilde pelikanen die gewoon weten dat er elke dag om 12 uur vis uitgedeeld wordt. Toen ik later nog even ging kijken was er geen pelikaan meer te zien.
Het is niet zo heel ver van Phillip Island naar het Wilsons Promontory National Park, kortweg Wilsons Prom, wat onze volgende stop is. Het is een heel groot park met veel wildlife. Dat willen we natuurlijk weleens zien. Eenmaal in het park, wat zeker 50 à 60 km lang is, op weg naar de camping zagen we al 2 emoes en een wombat. De wombats, die zijn zo lief om te zien, net zo leuk als de koala. Op de camping lopen ook wombats rond. Er vliegen ook heel veel papegaaien rond, oa veel roodblauwe, dat zijn de rossela's. Net zo veel als bij ons duiven en zo gedragen ze zich ook. Op zoek naar lekkers. Overal staat dat je de dieren geen eten mag geven, maar ja dat gebeurt toch hier en daar.
We hebben gisteren een mooie wandeling gemaakt met een beetje ongelukkige afloop. Ik ben giga door mijn enkel gegaan en moest strompelend terug naar de camping wat gelukkig niet zo heel ver meer was. Vandaag is mijn enkel behoorlijk dik en het lopen gaat wat moeizaam. Het is wel een streep door de rekening omdat we vandaag ook een wandeling van plan waren. We hebben er nu maar een rijdag van gemaakt, want we moesten voor de verandering weer eens naar een garage. De accu voor het woongedeelte laadde niet meer op, na 3 uur ging het licht letterlijk uit. Tegenover de garage zag ik een clubgebouw staan van een bridgeclub. Er kwamen net mensen uit, ik sprak ze aan en het einde van het liedje is dat we morgenmiddag gaan bridgen. Ik ben heel benieuwd. Het komt goed uit, het is en blijft morgen slecht weer en mijn enkel kan verder herstellen.
We gaan zondag richting Australische Alpen. Als het goed is wordt het vanaf zondag weer mooi weer. Dat zou prettig zijn omdat we dan van de schitterende herfstkleuren kunnen genieten. Hopelijk kan ik dan ook weer wandelen.

Bye, bye NZ, Hello Australië, Sydney, Blue Mountains.

Ja, we zijn vertrokken uit NZ. Ik had het er wel even moeilijk mee. Het is een beetje dubbel want het is ook goed zo. We hebben veel gedaan en gezien. Uiteraard nog steeds niet overal geweest, maar dat heb ik in Nederland ook niet. Er moet wat te wensen overblijven.

Miranda, surfles in Whangamata, Cooks Beach, Muriwai, Rangitoto, Waiheke, rugby in Hamilton

We zijn 3 nachten in Miranda gebleven om geen last te hebben vanorkaan Pam. En dat was maar goed ook, want het gebied waar we naar toe wilden heeft hetzwaar gehad. Bij ons heeft het wel hard gewaaid, maar het was te doen. Het heeft wel veel enhard geregend. De camping had een hot pool, dus we konden lekker badderen. Ook was er een grote, goed voorziene keuken. Nikki en ik hebben een halve dag in de keuken gestaan en brood en koeken gebakken. De koeken vonden gretig aftrek, ze waren ook erg lekker. De broden waren ook prima gelukt.

In Whangamata hebben Rinie, Nikki en Jochem surfles genomen. Omdat het een dag na de storm was zou de les niet doorgaan, de golven waren te hoog. Uiteindelijk ging het halverwege de middag toch gebeuren. Het werd vloed waardoor de golven beter te hanteren waren. Ze vonden de les en het surfen, voor zover het gelukt was, erg leuk en lekker vermoeiend. Wil je het goed kunnen leren dan moet je bijna dagelijks het water op.

We zijn een beetje uitgereisd. We zijn moe van alle indrukken, er kan niet veel meer bij. Vandaar dat we het wat rustiger aandoen. We willen tenslotte nog genoeg energie hebben voor onze 3 weken in Australië. Maar het wil natuurlijk niet zeggen dat we helemaal niets meer doen.

Carolyn, ontmoet op onze 4-daagse wandeling begin februari, had ons aangeboden om met de camper op het terrein van hun vakantiefamiliehuis te staan in Cooks Beach. We mochten zo lang blijven als we wilden. Ja, ja, dachten we, zal wel. We hadden met haar afgesproken in Auckland en gevraagd of het aanbod nog van kracht was. Ja, dat was het. Adres genoteerd en nu staan we met de camper in hun tuin. Er is niemand thuis, maar we hebben de sleutels en mogen alles gebruiken. Heerlijk om weer even in een echt huis te vertoeven. We slapen gewoon in de camper, maar gebruiken het sanitair, de keuken en de huiskamer. O ja en een groot balkon, geweldig. Ik zal het even beschrijven. Het is een groot familie vakantiehuis met een beneden verdieping en een 1e etage, 10 bedden, 3 badkamers, een garage waar een grote pingpongtafel staat, een dubbel botenhuis met een motorboot, kajaks en van alles wat je in het water kan gebruiken, een giga tuin en groot balkon mèt uitzicht, ja ja, op de oceaan. Het woon- en keukengedeelte zit op de 1e etage. Het huis staat op 100 m. van de oceaan met vrij uitzicht. Dus je begrijpt, het is mooi weer, we zitten op het balkon te eten. Genieten! Nikki en Jochem zijn 1 nacht gebleven, wij blijven nog 1 of 2 nachten. Carolyn komt ook nog, gezellig.
Vanuit Cooks Beach zijn we naar Cathedral Cove en Hot Water Beach geweest. Dat is niet zo ver. Cathedral Cove is een rots die door het water helemaal uitgehold is waardoor het nu, met een beetje verbeelding, op een kathedraal lijkt. Je kan er alleen doorheen lopen als het eb is. Met vloed staat hij onder water.
Voor Hot Water Beach geldt hetzelfde. Met vloed loopt het onder water, maar met eb kan je met een schep een kuil maken, erin gaan zitten of staan en je hebt warm, heet tot gloeiend heet water. Wij waren wat aan de late kant, het werd al vloed, maar we kregen letterlijk warm water over onze voeten. Soms zelfs zo heet dat je opzij moest springen. Het is gewoon op het strand, er zit iets van een hot pool onder.
Uiteindelijk zijn we 4 nachten in Cooks Beach gebleven. De accu van de auto, van het woongedeelte, is bijna leeg.We hebben nauwelijks gereden en dus wordt de accu niet opgeladen en er is uiteraard geen oplaadpunt in de tuin. Ach, we slapen er alleen maar in en voor de rest gebruiken we het huis. We zijn nog even naar Whitianga geweest, een plaatsje aan de andere kant van de rivier. Alles bij elkaar was het heel relaxt, jammer dat het zo ver weg is voor een weekendje weg

. We zagen nog een trouwerij op het strand. Dat was hilarisch. De bruid, bruidegom, getuigen en bruidsmeisjes werden door een zeilschip naar het strand gebracht. Het zeilschip kon natuurlijk niet helemaal naar het strand, ze moesten overstappen in een klein bootje. Dat werd al lastig maar het lukte. Echter, er was golfslag. Er gingen mannen het water in om het bootje binnen te halen, broekspijpen opgestroopt. Maar helaas voor hun lukte het niet om hun goeie goed droog te houden. De bruidegom heeft de bruid naar het strand gedragen, is weer eens wat anders dan over de drempel. Hij heeft er wel een nat pak aan overgehouden. Lachen hoor, ze hebben in ieder geval iets om over te praten.

Inmiddels zijn we in Muriwai Beach aangekomen. Een camping vlakbij het strand. Het is zaterdag en dus druk op de camping. Het is ook een surfstrand. We waren vrij laat, het was al bijna donker, maar er waren er toch nog een paar aan het surfen.
Er is ook een kolonie met Jan van Gent vogels. Ze hebben een mooie zachtgele kop met zwarte strepen. Er zijn ook veel kuikens zowel nog helemaal van dons als wat ouder. Heel leuk om te zien.
Er zijn verschillende lookouts waar je naar de vogels kunt kijken en vanwaar je ook op grote rotsplateaus kunt komen. Moet je niet doen met vloed want dan word je eraf geslagen, zo'n kracht heeft het water. Maar wel gaaf om te zien. Het verschil tussen eb en vloed is hier enorm groot. Het is een heel groot lang strand en als het vloed is staat het water tot zowat aan de duinen.
Bij elkaar zijn we 5 nachten gebleven, weinig gedaan. We zijn wel een dag gaan wandelen op Rangitoto Island. Dat is een vulkanisch eiland van tussen de 600 en 800 jaar, nog erg jong voor zo'n eiland. Het is heel apart om daar rond te lopen. Eigenlijk zijn het alleen maar lavabrokstukken waar bomen en struiken opgroeien. Van een afstandje lijken de brokstukken op gespitte aarde, ze zijn ook heel zwaar. Het was een afwisselende wandeling. Je moet wel zorgen om op tijd terug te zijn want er gaat maar 3x per dag een boot terug naar Auckland.

We hebben met Brenda, vriendin van Carolyn van de Banks wandeling, op Waiheke afgesproken. Waiheke is een eiland op 30 min. varen van Auckland. Het is er vaak mooi weer, maar het is er ook groen. Brenda woont daar. Vroeger woonden daar veel hippies en alternatievelingen. Inmiddels is dat wel achterhaald, het is ontdekt door de yup, het is nu heel gemixt. Er zijn heel veel wijngaarden, de wijn schijnt prima te zijn. Brenda heeft ons rondgetoerd. Het is een mooi en heuvelachtig eiland. 's Middags moest ze werken en bood ze ons haar auto aan om het eiland te verkennen. Ze had ons verteld waar we heen konden. We hebben rondgereden en van de uitzichten genoten, want je hebt een geweldig uitzicht alle kanten uit. Aan de ene kant zie je skyline van Auckland en aan de andere kant de oceaan met verschillende eilanden. Wij hadden mooi weer, maar aan de kant van Auckland zagen we de bewolking hangen. We hebben ook nog een prachtig stukje gelopen. Zo jammer dat we niet eerder konden, anders hadden we hier ook nog even gebleven en gewandeld. Het is echt een eiland naar ons hart.
We vonden het heel bijzonder dat we zowel van Carolyn als Brenda zomaar in hun huizen mochten verblijven. Het zijn hele hartelijke mensen en enorme gezellige kletskousen.

We zijn naar een rugbywedstrijd in Hamilton geweest. Het is dé nationale sport hier en we wilden weleens een topwedstrijd meemaken. De wedstrijd was tussen The Chiefs uit Hamilton en The Cheetahs uit Zuid Afrika. Rinie had vooraf een beetje uitgelegd hoe of wat. Het is leuk om een keer mee te maken. The Chiefs hebben gewonnen en elke keer als ze een punt maakten stond het stadion op zijn kop. Het is een echt familiegebeuren, zo'n wedstrijd. Er zit van alles, van jong tot oud, mannen, vrouwen, kinderen, complete families incl. baby's. Volgens mij blijven alleen de fanatiekelingen echt kijken want voor de rest liep iedereen maar heen en weer en in en uit. Maar als er op het veld iets gebeurde dan was iedereen weer even van de oh's, ah's en de yeah's en zwaaien met vlaggen. Om de verveling van de kinderen tegen te gaan werd er wel regelmatig wat voor ze gedaan. Vlaggen en papieren hoeden uitdelen, er liep een soort van Disney figuur rond maar dan in de gedaante van The Chief. Heel grappig om een keer mee te maken. Geen idee hoe het er bij een voetbalwedstrijd bij ons aan toe gaat, maar hier was heel gemoedelijk.
NZ staat ook op zijn kop omdat ze in de finale van de wereldbeker cricket staan, die wordt vandaag gespeeld. Ik zag dat er zelfs een speciale editie van de krant lag, het is nl zondag. Ze spelen in Melbourne tegen Australie.
Wij zijn vanmiddag nog even naar een vogelbeschermgebied geweest en hebben daar een wandeling gemaakt. Onderweg vogels gekeken. We hadden onze verrekijkers bij ons, dat kwam goed van pas.

Surfhighway, The Forgotten World Highway, Rotorua, Tongariro, Waitomo Caves, Kiwi House in Otorohanga, Auckland.

We zijn van New Plymouth over de surfhighway richting zuiden gereden. De naam zegt het al, er zijn diverse stranden waar gesurfd kan worden. Niet windsurfen maar op een board. De highway gaat niet langs de oceaan. Elke keer als je naar het strand wil moet je een paar km die kant oprijden. We hebben dat een paar keer gedaan. De golven zijn inderdaad hoog en prima geschikt om te surfen, echter het zijn grotendeels rotsstranden en ongeschikt om het water in te gaan. Met vloed zie je de rotsen al helemaal niet.
We staan nu op een plek, ongekend weer, zo gaaf. Het is warm en helder weer. Het is een freedom campingplek zoals dat hier heet. Sorry mam, maar het is weer aan de oceaan. We hebben aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de vuurtoren en Mt. Taranaki die overal bovenuit komt en als kers op de taart de maan die er bovenop schijnt. Zo ongelooflijk mooi. Er is veel verschil tussen eb en vloed. Als het vloed is komt het water tot op een meter of 2 van de auto, onder ons. De auto staat hoog en droog, we nemen natuurlijk geen risico.

Het is later in de nacht gaan stormen en regenen, de camper stond helemaal te schudden. Wel gaaf om te zien dat als je wakker wordt de zee zo wild is. Het kwam ook met bakken naar beneden. Wat een verschil met gisteren.
We hebben de ochtend in de bieb van Opunake doorgebracht. Het weer was zo slecht. In de loop van de middag begon de zon weer te schijnen. We zijn gaan rijden over de Forgotten World Highway. Een 155 km lange weg door zeer heuvelachtig gebied. Weg van de oceaan. De Forgotten World Highway hebben ze zo genoemd vanwege de pioneers die dit gebied hebben ontwikkeld. Het is een mooie weg met veel, heel veel hoge heuvels en dus ook veel bochten. Het schiet niet op maar dat hoeft ook niet, we hebben alle tijd.
Er lopen veel schapen en koeien zowel binnen als buiten de hekken en op de weg. Je zou toch denken dat ze alle ruimte hebben, ze lopen nl. overal in de heuvels, maar nee gewoon op de weg. Er zijn wel meer schapen dan koeien. Volgens mij kunnen de boeren ze onmogelijk in de gaten houden. Het is geen weiland waar ze staan maar een enorm gebied. Als het nodig is zullen ze wel honden inzetten om ze bij elkaar te drijven.

We hebben we weer eens niet op een camping overnacht, maar gewoon langs de weg. We zijn van de Highway, waar je je overigens niets bij voor moet stellen, af en toe is het zelfs onverhard, afgeslagen en hebben nadat de weg onverhard werd de camper op de eerste de beste plek neergezet. Daarna een uurtje gewandeld en toen we terugkwamen stonden er Duitsers achter ons.
Het weerbericht voor de Tongariro Crossing is niet best. In overleg met Nikki en Jochem hebben ze die maar even uitgesteld in de hoop dat het weer beter wordt.

We zijn lekker naar Waikite Valley gegaan. Ligt vlakbij Rotorua. Zijn we de vorige keren ook geweest. Het is een camping met hot pools,lekker badderen. Vooral Rinie vindt het geweldig, ik hou het wat minder lang vol. Komen we daar aan, staan Jochem en Nikki ook daar.
In Rotorua zijn we naar een vrij brede groenstrook aan het meergeweest. Daar bleek een marktje te zijn, konden we goedkoop groente kopen. Maar waar we eigenlijk voor gingen was de buitenwijk Ohinemutu wat aan het meer ligt. Daar wonen vooral de Maori. Daar in die wijk staat een prachtig bewerkte marae, een soort van dorpshuis voor de plaatselijke Maori. Die marae staat op 200 m. afstand van het meer en groenstrook, een beetje uit het zicht. Zo druk als het bij het meer was, er werden alsmaar bussen vol Japanners en Chinezen leeggeschud, zo rustig was het bij de marae. Totaal niet toeristisch, ik denk dat er niet meer dan 10 mensen waren. Er was ook een oorlogsbegraafplaats bij en een anglicaanse kerk.

Rinie, Nikki en Jochem hebben vandaag, dinsdag 10 maart,de Tongariro Crossing gelopen. Het was schitterend weer. Rinie en Nikki hebben hem vorige keer ook gelopen maar toen was het mistig en koud. Nu was het heerlijk en prima zicht. Ze hadden ook een fantastisch uitzicht op de Emerald Lakes. Het is een niet makkelijke en lange bergwandeling waar je rekening moet houden met snelle weersverandering, ook als er goed weer voorspeld is. Gemiddeld loop je 6 tot 8 uur over de 19,5 km die de wandeling is. Het is er wel net de Kalverstraat, ongelooflijk wat een drukte. Als je ziet wat er allemaal naar boven gaat en vooral hoe. Je hebt echt bergschoenen en stokken nodig. Ik denk dat zeker de helft op sneakers of ander soort van gymschoenen loopt. De kleding die men aan heeft is ook wonderlijk voor zo'n trip. Korte broeken, hemdjes, kleding waar je dwars door heen kijkt, het was 7 uur hè en niet echt warm. En boven op de berg waait het altijd en is het frisjes tot koud. Als het weer onderweg omslaat zijn de meesten er niet op berekend want regenkleding zit echt niet in die kleine rugzakjes, laat staan warme kleding. Iemand kwam bij ons water vragen, want ze had niet genoeg bij zich. Tuurlijk hebben we gegeven want we hadden meer dan genoeg, maar ik bedoel maar. Rinie, Nikki en Jochem hebben het in ieder geval prima naar hun zin gehad, ze hebben ook nog een uitstapje gemaakt en Mt. Doom bedwongen wat 3 uur extra klimmen en dalen is. Stelletje malloten.

Zelf ben ik naar Whakapapa geweest, wat in de winter eenskigebied is. Er moet dan wel een enorme hoeveelheid sneeuw liggen want het is een en al rots. Ik heb daar de stoeltjeslift genomen en boven heb ik een wandeling gemaakt naar de Skyline. Het was behoorlijk klimmen, klauteren en dalen over rotsen en puinhelling. Eenmaal boven was het uitzicht naar het dal prima en mooi maar helaas aan de achterkant zat het vol met wolken. En daar ging ik juist voor. Ik ben nog maar een stukje verder naar boven gelopen, al met al ben ik zo'n 1,5 uur boven geweest, maar helaas pindakaas het werd niet beter. Het is niet anders. Het was een lange dag maar geeft wel veel voldoening.

We zijn naar Waitomo gereden. Nikki en Jochem waren zo enthousiast over de caves met hun glowworms dat we zelf ook wilden kijken. Met een grote groep wordt je door een gids meegenomen door de grotten. Je krijgt uitleg over hoe en wat van het ontstaan van de grotten. Het is enorm groot maar wij krijgen natuurlijk maar een klein gedeelte te zien. Het is erg indrukwekkend en op sommige plekken zijn er glowworms te zien. Dat kan alleen als het donker is, dan geven ze licht. Aan het eind van de rit stapten we in bootjes. Het is maar een klein stukje maar dat stukje is bijna helemaal verlicht door de kleine puntjes van de glowworms, alsof er mini kerstlampjes hangen. Heel gaaf om te zien.

Vandaag zijn we in Otorohanga in het Kiwi House geweest. Héél gaaf. Er zijn daar 4 kiwi's, allemaal een ander soort. Ze zitten niet bij elkaar. Toen onze ogen eenmaal gewend waren aan de duisternis, het zijn nachtdieren, konden we ze zien. 2 zijn heel erg schuw en laten zich nauwelijks zien, 1 kwam af en toe tevoorschijn en 1, de grootste, was steeds goed te zien. We zijn gebleven tot ze gevoerd werden. Vooral die grootste, Atu heet ze, was heel leuk. Ze is gek op haar verzorgster en wil graag geknuffeld worden. Ze liep alsmaar rondjes om haar benen en het leek net of ze kopjes gaf. Ik vond het net een poes zoals ze reageerde op de verzorgster. Ze kwam bij haar op schoot zitten, liet zich heerlijk aaien door haar, ging er echt met haar koppie voor op de grond liggen. Zo leuk. Helaas mochten er geen foto's gemaakt worden. Is ook wel logisch, flitsen kan natuurlijk niet bij die dieren.

Nu zitten we bijna in Auckland. We willen gaan kijken bij Volvo Ocean Race. Het weer is echter vreselijk, het regent al de hele dag met af en toe 5 minuten droog. Maar het wordt nog erger, er is een orkaan onderweg van de een na hoogste categorie. Het is nog even afwachten hoe die orkaan zich verder ontwikkelt, maar de start van de race hebben ze om die reden uitgesteld. Dat wil toch wel wat zeggen.
We hebben opnieuw lekkage en morgen gaan we maar weer naar de garage. Wel belangrijk met dit weer om het te laten verhelpen. We gaan ook onze plannen een beetje omgooien. We waren van plan om naar de Coromandel te gaan maar dat gebied schijnt het erg voor zijn kiezen te krijgen met de orkaan, dus we stellen het maar even uit.

In Auckland zijn we naar de boten van de Ocean Race wezen kijken. Indrukwekkend hoor. Het was een heel gebeuren aan de haven. We hebben afgesproken met Carolyn. We hebben haar ontmoet op onze 4 daagse wandeling aan het begin van de vakantie, zij woont in Auckland. Het was heel leuk om elkaar weer te zien want Carolyn is een gezellige kletskous.
Vandaag, zaterdag, zijn we eerst naar een boerenmarkt gegaan, bleek naast een bieb te zijn, heel handig om even snel op internet te kijken. In tegenstelling tot bij ons zijn de biebs hier de hele dag open, tot een uur of 5, erg prettig. We hebben de camper daar laten staan, vrij parkeren in het weekend, en zijn naar de haven gaan lopen wat een klein uurtje was. Het was heerlijk weer. De havenrace was vandaag en die wilden we graag zien. Het hele gebeuren is gelukkig vrij ruim opgezet dus je kon makkelijk overal heen lopen zonder gedrang. Je kon de race zowel op een groot scherm als in het echt goed volgen. De vrouwenboot, SCA, heeft de havenrace gewonnen. Stoer hoor. We hebben nog wat rondgelopen en toen terug naar de camper. Het was nog een uurtje rijden naar de volgende campingplek, met een hot pool.
We zijn in Miranda waar we de orkaan gaan afwachten en uitzitten. Het ligt iets uit de kust in een hele grote baai en de camping heeft ook wat beschutting. De camping is goed voorzien. Mooie grote keuken waar je lekker je gang kan gaan. Nikki en Jochem komen ook hierheen, we eten vanavond gezamenlijk pannenkoeken, gezellig.

Whanganui, Mt. Taranaki, New Plymouth

In Whanganui zijn we eerst naar de I-Site, onze VVV, gegaan voor wat info. Wat valt er te wandelen in deze omgeving? Een leuk gesprek gehad met de dame van de I-Site, een Nederlandse die 1,5 jaar geleden geëmigreerd is en het prima naar haar zin had. Ze raadde ons een aardige wandeling aan. Het was ook eenleuke rit om te rijden zei ze, een weg langs de rivier. Ze had gelijk, het was beide mooi. Maar we zijn langzamerhand een beetje verwend, erg h?, we hebben mooiere plekken gezien.
Nog een beetje rondgelopen in Whanganui, een leuk stadje. We hadden een beetje pech, het was zondag en dan is het uitgestorven overal. Je kan er een kanon afschieten, geen enkel probleem. Het enige wat open is zijn de supermarkten en de I-Site. Wat dan wel weer bijzonder is dat de supermarkten vaak tot middernacht open zijn ook op zondag. De gewone winkels in de straat zijn op zondag gesloten en op doordeweekse dagen zijn ze vaak al tussen 4 en 5 uur dicht, op zaterdag nog vroeger.

Mt. Taranaki is een vulkaanachtige berg, je kunt hem al van verre zien. Er zijn nl geen andere bergen in de omgeving. Nikki, Jochem en Rinie wilden graag die berg beklimmen. We zijn natuurlijk van het weer afhankelijk. Bergen hebben de nare gewoonte om zich vaak in de wolken te verbergen. Nagevraagd bij de I-Site, morgen is het te doen. Het weer wordt minder maar in de loop van de week nog slechter. Dus morgen gaan ze ervoor. Ik pas, het zijn bijna 1400 hoogtemeters en steil.
We hebben op de parkeerplaats onderaan de berg overnacht. Een uitzicht, schitterend. We konden over het hele dal kijken incl. de oceaan. Het was heel helder met een mooie maan. Ze zijn vanmorgen om 7 uur vertrokken. Het was heel helder, de berg was wolkenvrij en erg mooi zo met die zonsopgang. Terwijl we aan de andere kant van het dal alleen maar zwarte wolken zagen. Gelukkig zijn die zwarte wolken weggebleven. Ik heb net een sms'je gehad, 12.00 uur, dat ze op de top zijn. Ze zijn boven de wolken, want inmiddels is het erg bewolkt en heeft de berg zich voor mij verstopt. Uiteraard hebben ze een fantastisch uitzicht, ze zien ook Mt. Ruapehu, ver weg.Die berg is bekend als Mt. Doom uit de Lord of the Ring. O nee, dat is de berg die er naast staat Mt. Ngauruhoe. Het gebied waar die bergen zich bevinden staan ook nog op hun lijstje, de Tongariro Crossing. Het weer is daar echter een stuk onbestendiger.
Ik heb ook gewandeld, een klein stukje van hun route tot de skipiste. Wel leuk, een stukje omhoog en dan om een kloof heen en uiteraard weer gaaf uitzicht, niet helder maar de wolken zijn ook mooi om te zien. 's Winters wordt hier geskied. Het skigebied is niet zo groot als we gewend zijn in Europa. Het is alleen die ene berg. Ik ben vast met onze camper naar beneden gegaan, want het werd een beetje frisjes daarboven, geen zon, de bewolking kwam steeds lager en het was 16 gr. Toen ik beneden was, was het 25 gr. en zon. Wat een verschil.

We waren toe aan een dagje weinig doen. We hadden gehoord dat New Plymouth wel aardig was. Het was een halfuurtje rijden en aan de kust. De camping ligt aan de oceaan, altijd leuk. We kijken vanuit ons bed zo de oceaan in, zeker met de nu volle maan. Heel bijzonder.
Vanmiddag hebben Nikki en ik ons even uitgeleefd in de keuken. Als we op een camping staan moeten we natuurlijk even gebruik maken van de keuken. Elke camping heeft een keuken, de een wat mooier dan de andere. We koken vast voor de volgende dag omdat we dan weer ergens vrij kamperen en dan afhankelijk zijn van ons piepkleine keukentje in de camper. Gaat ook hoor, daar niet van maar in een echte keuken heb je lekker de ruimte wat erg prettig is. We hebben ook koekjes gebakken, heerlijk!!!
Nog even de stad in geweest, naar de bieb, want daar kan je gratis internetten. Op een of andere manier kunnen we niet meer op de reisblog komen, wat lastig is. We hebben nu via een omweg ontdekt dat Adobe Flash ge-update moet worden, stom dat dat niet aangegeven wordt. Via de computer van de bieb gaat het wel, Rinie had echter geen usb-stick bij zich. Kijken of het ons morgen lukt om de blog weer te voorzien van tekst en foto's en dan nu via een usb-stick. En dan gaan we weer verder, een stukje van de surfhighway rijden.

Wellington, Baring Head, Ngawi, Cape Palliser?

We zijn gistermiddag laat met de ferry in Wellington aangekomen, de hoofdstad van NZ, in de volksmond ook wel windy Welly genoemd. Zegt al genoeg, hè. Het is een gezellige stad met een prettige sfeer omringd door groene heuvels. We zijn naar Mount Victoria Lookout geweest, vandaar heb je een prachtig uitzicht over Wellington. Je kan alle kanten opkijken. Toevallig zagen we daarvandaan de ferry aankomen waar Nikki en Jochem op zaten. Ze konden ons nooit zien hoor want wij stonden heel hoog boven de stad. Maar het idee is wel grappig. We hebben een stadswandeling gemaakt toen we gisterenavond aankwamen, altijd leuk. Je kan helemaal langs het water lopen, heel gezellig. Heel veel mensen, jong en oud, die aan het sporten waren zowel op de kant als op het water.
Vandaag wilden we even naar het Te Papa Museum. Nou zijn wij niet echt museummensen, maar dit is een heel bijzonder museum. Het is interactief en je kan er van alles beleven. Het vertelt de geschiedenis van NZ, compleet met aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, lawines en wat al niet meer. Je kan er dagen doorbrengen. Vorige keer hebben we er al een hele dag rondgeslenterd, het is erg interessant en onderhoudend. Nu hebben we het bij een halve dag gehouden. We wilden vast naar de volgende stop rijden zodat we morgen meteen aan de wandeling kunnen beginnen. Als het weer het tenminste toelaat, het is niet zo best op het moment. Het komt met bakken naar beneden. Nou ja, als het morgen maar droog is.

Het was droog en de zon ging ook nog schijnen, wat wil een mens nog meer. Ook nu weer een mooie wandeling, deels langs zee. Op het strand, een eind verderop, waren climing boulders. Oftewel klimrotsen, een beetje sluip door kruip door rotsen en best wel hoog. Uiteraard wel even geklommen.

We zijn doorgereden naar een andere baai waar we de volgende dag in de bergen een afwisselende wandeling hebben gemaakt naar de Pinnacles. Een indrukwekkend natuurverschijnsel. De rotsen lijken op pinnen met hoedjes erop, een soort paddenstoelen. Het is ook gebruikt voor opnames van The Lord of The Ring. We waren voor ons doen vroeg gestart zodat we niet zo laat terug zouden zijn.
Verderop bij Cape Palliser is een zeehondenkolonie. Die hebben we nog niet gezien deze vakantie

, dus hoppa erheen. Het is en blijft toch leuk om die dieren te zien. Deze waren een maatje groter dan we tot nu toe gezien hebben, het zijn pelsrobben. Rinie heeft weer heel veel foto's gemaakt.
We zijn in Ngawi gebleven, een dorpje aan de kust vlakbij de Cape. We waren lekker vroeg, het is een gratis campsite. Ondanks dat ons gas op is zijn we toch gebleven. Heerlijk rustig, lekker gelezen en van de ondergaande zon genieten, we zitten op 2 meter afstand van de zee. Inmiddels is het wat minder rustig want we zijn omringd door 4 gezinnen met 3 en 4 kinderen. Het is vrijdag en het weekend is begonnen. We hebben geen last van ze gehad, iedereen ging lekker vroeg slapen. Waar we wel last van hadden was dat aan de overkant de muziek kei en keihard aanstond. Het hele dorp kon er van meegenieten. Gelukkig is de camper redelijk geïsoleerd. Als we alles dicht doen is het goed te doen.

Weet je wat we hier veel zien; zwarte zwanen en geen witte. Is weer eens wat anders. Inmiddels zitten we in de buurt van Whanganui, mooie route gereden. Het is hier iets drukker dan op het Zuidereiland. We komen, als we niet op de highway zijn, wat regelmatiger auto's tegen. Maar dan nog houdt het niet over. Bij de grote steden is het altijd drukker, een stad is nou eenmaal een stad. Wat me wel elke keer verbaast is: op de kaart staat een plaatsnaam redelijk groot geschreven. Je denkt dan dat het wel heel wat zal zijn, ala Weesp of zo, blijkt het een dorp van niks met 6 huizen en meestal een mini supermarkt. Soms een hele verrassende winkelstraat zoals gisteren in Greytown. Veel artdeco gebouwen, galeries en dure kledingwinkels. Het land blijft ons verbazen.

Dolfijnen en zeehonden in Kaikoura, vliegles in Nelson, French Pass en Pelorus Bridge in de Marlborough Sounds

Dolfijnen, dolfijnen, dolfijnen, overal waar je keek waren dolfijnen. Volgens de bemanning waren het er 500 à 600. Je weet niet wat je ziet. Zo gaaf. 5 jaar geleden hebben we ze ook gezien. We konden het niet laten om nu weer de dolfijnentour te doen. Ik word er zo vrolijk van. Ze zijn zo lief, ze spelen echt met elkaar en met de mensen die met ze gingen zwemmen. Hebben wij niet gedaan. Ik zie de dolfijnen liever van boven, dan zie je ze beter als ze in grote getale zijn.
We zijn ook weer even naar de zeehonden gaan kijken bij Ohau Point. Het is dezelfde plek als 3 weken geleden, maar het blijft leuk. De jonkies waren alweer wat groter geworden en er werd volop gespeeld. Ook zo schattig.

We zijn alweer 4 weken weg maar het lijkt al veel langer en we hebben nog heel wat te gaan. Dat is maar goed ook want er staat nog wel het een en ander op ons wensenlijstje. Regelmatig zeggen we tegen elkaar hoe bevoorrecht we zijn dat we dit allemaal kunnen doen. Zijn we heel blij mee.
We zien best veel mensen die in hun campers wonen, het zijn wel grote campers hoor. Ik heb het idee dat het er meer zijn dan 5 jaar geleden. Wij speculeren er lustig op los dat wij dat ook gaan doen tzt maar dan in Europa want ons beestenboel moet natuurlijk ook mee. We missen ze wel en denken vaak aan ze. Wel goed dat ze er niet bij zijn, want heel vaak mogen er geen honden in de parken en op campings.

Wat is het toch rustgevend om op een camping aan het strand te staan. Als we dan in bed liggen en het licht is uit doen we de gordijnen open en liggen dan naar een sterrenhemel te kijken, ongekend. Het is net of je in een planetarium bent, zoveel sterren en de melkweg. En als ik dan 's nachts wakker word zie ik de maan boven de oceaan staan, zo mooi. Weet je wat voor ons ook vreemd is dat de zon van rechts naar links draait. Hij komt wel op in het oosten en gaat onder in het westen maar draait net de andere kant op dan in Nederland. Gek hè.

Nog wat gewandeld rond een lagune dichtbij Blenheim. Niet echt bijzonder maar weer eens wat anders, volkomen vlak.
Doorgereden naar Nelson. Daar hebben we beiden een vliegles gehad, bedankt mam. We hadden een aanbieding gezien waardoor het enigszins betaalbaar was. Het was een klein vliegtuigje voor 2 personen. Een beetje turbulentie, dat wel. Volgens de instructeur heb ik zelf gevlogen. Tuurlijk, zei ik

.Het is wel zo dat je stuurt, met een joystick. Hij geeft aanwijzingen, maar uiteraard houdt hij alles onder controle. Af en toe gingen we, gevoelsmatig, op zijn kant als je naar links of rechts wil. Ik kwam er wel een beetje misselijk uit. Maar het was wel heel gaaf en schitterend weer. Mooi overzicht over de baai van Nelson.

We hadden in Nelson afgesproken met Nikki en Jochem. Heerlijk vegetarisch gegeten in een echt vega restaurant, die zijn hier heel dun bezaaid, en lekker bijgekletst. Nikki heeft een Facebook account voor me gemaakt omdat zij hun foto's op Facebook zetten. Eigenlijk wil ik niet op Facebook maar ja als je dochter en schoonzoon daar hun verhaal doen is het toch wel leuk om op de hoogte te blijven van wat zij allemaal uitspoken.
We zijn met 4en naar een camping bij Pelorus Bridge gegaan. Ze zijn met z'n 3en een wandeling gaan maken. Ik had geen zin en ben niet meegegaan.

Waar we nu weer terecht zijn gekomen is ongekend. We zijn in de Sounds een andere landtong dan 3 weken geleden gaan rijden. Dan kom je op het uiterste puntje in een dorpje van niets, French Pass. Er wordt daar alleen maar gevist. Je bent wel 2 uur bezig om er te komen want het is voor de helft over gravel rijden. Maar een tocht, zo waanzinnig mooi. Omdat je de Sounds zo'n eind inrijdt zie je afwisselend aan de ene of aan de andere kant van de weg water in alle kleuren blauw met uitzicht op weer andere landtongen of eilanden. Heel bijzonder. En dan al die strandjes waar je over het algemeen niet kan komen. Veel privébezit. We hebben een haai gezien!!! Rinie had meteen geen zin meer om te zwemmen.

Toen we in French Pass waren zagen we een enorme plas water onder de auto liggen. Al ons water bleek uit de tank gelopen te zijn. Wat nu weer!!! Op de camping al onze flessen gevuld met water en de volgende dag teruggereden. We hadden namelijk geen bereik met de telefoon. Op de volgende camping, is Rinie op onderzoek uitgegaan en uiteindelijk het euvel gevonden. Er bleek een hendeltje omgezet te zijn voor het leeg laten lopen van de boiler. Wrs door al dat gehobbel zijn er wat boodschappen tegen die hendel aangekomen en omgezet. Dus gelukkig hebben we geen garage nodig.

Het weer is slechter geworden. Voor de NZders heel fijn, want die hebben regen nodig. En we hebben nu al 2 dagen regen. Rinie, Nikki en Jochem hebben nog Mount Stokes gelopen, de hoogste berg van de Sounds. Het was erg steil en eenmaal boven gekomen regende het dus het zicht was helaas slecht. Erg jammer voor ze.

We zijn in Picton en stappen morgen op de boot naar het Noordereiland. Bye, bye, Zuidereiland. Het was heel mooi