We zijn van New Plymouth over de surfhighway richting zuiden gereden. De naam zegt het al, er zijn diverse stranden waar gesurfd kan worden. Niet windsurfen maar op een board. De highway gaat niet langs de oceaan. Elke keer als je naar het strand wil moet je een paar km die kant oprijden. We hebben dat een paar keer gedaan. De golven zijn inderdaad hoog en prima geschikt om te surfen, echter het zijn grotendeels rotsstranden en ongeschikt om het water in te gaan. Met vloed zie je de rotsen al helemaal niet.
We staan nu op een plek, ongekend weer, zo gaaf. Het is warm en helder weer. Het is een freedom campingplek zoals dat hier heet. Sorry mam, maar het is weer aan de oceaan. We hebben aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de vuurtoren en Mt. Taranaki die overal bovenuit komt en als kers op de taart de maan die er bovenop schijnt. Zo ongelooflijk mooi. Er is veel verschil tussen eb en vloed. Als het vloed is komt het water tot op een meter of 2 van de auto, onder ons. De auto staat hoog en droog, we nemen natuurlijk geen risico.

Het is later in de nacht gaan stormen en regenen, de camper stond helemaal te schudden. Wel gaaf om te zien dat als je wakker wordt de zee zo wild is. Het kwam ook met bakken naar beneden. Wat een verschil met gisteren.
We hebben de ochtend in de bieb van Opunake doorgebracht. Het weer was zo slecht. In de loop van de middag begon de zon weer te schijnen. We zijn gaan rijden over de Forgotten World Highway. Een 155 km lange weg door zeer heuvelachtig gebied. Weg van de oceaan. De Forgotten World Highway hebben ze zo genoemd vanwege de pioneers die dit gebied hebben ontwikkeld. Het is een mooie weg met veel, heel veel hoge heuvels en dus ook veel bochten. Het schiet niet op maar dat hoeft ook niet, we hebben alle tijd.
Er lopen veel schapen en koeien zowel binnen als buiten de hekken en op de weg. Je zou toch denken dat ze alle ruimte hebben, ze lopen nl. overal in de heuvels, maar nee gewoon op de weg. Er zijn wel meer schapen dan koeien. Volgens mij kunnen de boeren ze onmogelijk in de gaten houden. Het is geen weiland waar ze staan maar een enorm gebied. Als het nodig is zullen ze wel honden inzetten om ze bij elkaar te drijven.

We hebben we weer eens niet op een camping overnacht, maar gewoon langs de weg. We zijn van de Highway, waar je je overigens niets bij voor moet stellen, af en toe is het zelfs onverhard, afgeslagen en hebben nadat de weg onverhard werd de camper op de eerste de beste plek neergezet. Daarna een uurtje gewandeld en toen we terugkwamen stonden er Duitsers achter ons.
Het weerbericht voor de Tongariro Crossing is niet best. In overleg met Nikki en Jochem hebben ze die maar even uitgesteld in de hoop dat het weer beter wordt.

We zijn lekker naar Waikite Valley gegaan. Ligt vlakbij Rotorua. Zijn we de vorige keren ook geweest. Het is een camping met hot pools,lekker badderen. Vooral Rinie vindt het geweldig, ik hou het wat minder lang vol. Komen we daar aan, staan Jochem en Nikki ook daar.
In Rotorua zijn we naar een vrij brede groenstrook aan het meergeweest. Daar bleek een marktje te zijn, konden we goedkoop groente kopen. Maar waar we eigenlijk voor gingen was de buitenwijk Ohinemutu wat aan het meer ligt. Daar wonen vooral de Maori. Daar in die wijk staat een prachtig bewerkte marae, een soort van dorpshuis voor de plaatselijke Maori. Die marae staat op 200 m. afstand van het meer en groenstrook, een beetje uit het zicht. Zo druk als het bij het meer was, er werden alsmaar bussen vol Japanners en Chinezen leeggeschud, zo rustig was het bij de marae. Totaal niet toeristisch, ik denk dat er niet meer dan 10 mensen waren. Er was ook een oorlogsbegraafplaats bij en een anglicaanse kerk.

Rinie, Nikki en Jochem hebben vandaag, dinsdag 10 maart,de Tongariro Crossing gelopen. Het was schitterend weer. Rinie en Nikki hebben hem vorige keer ook gelopen maar toen was het mistig en koud. Nu was het heerlijk en prima zicht. Ze hadden ook een fantastisch uitzicht op de Emerald Lakes. Het is een niet makkelijke en lange bergwandeling waar je rekening moet houden met snelle weersverandering, ook als er goed weer voorspeld is. Gemiddeld loop je 6 tot 8 uur over de 19,5 km die de wandeling is. Het is er wel net de Kalverstraat, ongelooflijk wat een drukte. Als je ziet wat er allemaal naar boven gaat en vooral hoe. Je hebt echt bergschoenen en stokken nodig. Ik denk dat zeker de helft op sneakers of ander soort van gymschoenen loopt. De kleding die men aan heeft is ook wonderlijk voor zo'n trip. Korte broeken, hemdjes, kleding waar je dwars door heen kijkt, het was 7 uur hè en niet echt warm. En boven op de berg waait het altijd en is het frisjes tot koud. Als het weer onderweg omslaat zijn de meesten er niet op berekend want regenkleding zit echt niet in die kleine rugzakjes, laat staan warme kleding. Iemand kwam bij ons water vragen, want ze had niet genoeg bij zich. Tuurlijk hebben we gegeven want we hadden meer dan genoeg, maar ik bedoel maar. Rinie, Nikki en Jochem hebben het in ieder geval prima naar hun zin gehad, ze hebben ook nog een uitstapje gemaakt en Mt. Doom bedwongen wat 3 uur extra klimmen en dalen is. Stelletje malloten.

Zelf ben ik naar Whakapapa geweest, wat in de winter eenskigebied is. Er moet dan wel een enorme hoeveelheid sneeuw liggen want het is een en al rots. Ik heb daar de stoeltjeslift genomen en boven heb ik een wandeling gemaakt naar de Skyline. Het was behoorlijk klimmen, klauteren en dalen over rotsen en puinhelling. Eenmaal boven was het uitzicht naar het dal prima en mooi maar helaas aan de achterkant zat het vol met wolken. En daar ging ik juist voor. Ik ben nog maar een stukje verder naar boven gelopen, al met al ben ik zo'n 1,5 uur boven geweest, maar helaas pindakaas het werd niet beter. Het is niet anders. Het was een lange dag maar geeft wel veel voldoening.

We zijn naar Waitomo gereden. Nikki en Jochem waren zo enthousiast over de caves met hun glowworms dat we zelf ook wilden kijken. Met een grote groep wordt je door een gids meegenomen door de grotten. Je krijgt uitleg over hoe en wat van het ontstaan van de grotten. Het is enorm groot maar wij krijgen natuurlijk maar een klein gedeelte te zien. Het is erg indrukwekkend en op sommige plekken zijn er glowworms te zien. Dat kan alleen als het donker is, dan geven ze licht. Aan het eind van de rit stapten we in bootjes. Het is maar een klein stukje maar dat stukje is bijna helemaal verlicht door de kleine puntjes van de glowworms, alsof er mini kerstlampjes hangen. Heel gaaf om te zien.

Vandaag zijn we in Otorohanga in het Kiwi House geweest. Héél gaaf. Er zijn daar 4 kiwi's, allemaal een ander soort. Ze zitten niet bij elkaar. Toen onze ogen eenmaal gewend waren aan de duisternis, het zijn nachtdieren, konden we ze zien. 2 zijn heel erg schuw en laten zich nauwelijks zien, 1 kwam af en toe tevoorschijn en 1, de grootste, was steeds goed te zien. We zijn gebleven tot ze gevoerd werden. Vooral die grootste, Atu heet ze, was heel leuk. Ze is gek op haar verzorgster en wil graag geknuffeld worden. Ze liep alsmaar rondjes om haar benen en het leek net of ze kopjes gaf. Ik vond het net een poes zoals ze reageerde op de verzorgster. Ze kwam bij haar op schoot zitten, liet zich heerlijk aaien door haar, ging er echt met haar koppie voor op de grond liggen. Zo leuk. Helaas mochten er geen foto's gemaakt worden. Is ook wel logisch, flitsen kan natuurlijk niet bij die dieren.

Nu zitten we bijna in Auckland. We willen gaan kijken bij Volvo Ocean Race. Het weer is echter vreselijk, het regent al de hele dag met af en toe 5 minuten droog. Maar het wordt nog erger, er is een orkaan onderweg van de een na hoogste categorie. Het is nog even afwachten hoe die orkaan zich verder ontwikkelt, maar de start van de race hebben ze om die reden uitgesteld. Dat wil toch wel wat zeggen.
We hebben opnieuw lekkage en morgen gaan we maar weer naar de garage. Wel belangrijk met dit weer om het te laten verhelpen. We gaan ook onze plannen een beetje omgooien. We waren van plan om naar de Coromandel te gaan maar dat gebied schijnt het erg voor zijn kiezen te krijgen met de orkaan, dus we stellen het maar even uit.

In Auckland zijn we naar de boten van de Ocean Race wezen kijken. Indrukwekkend hoor. Het was een heel gebeuren aan de haven. We hebben afgesproken met Carolyn. We hebben haar ontmoet op onze 4 daagse wandeling aan het begin van de vakantie, zij woont in Auckland. Het was heel leuk om elkaar weer te zien want Carolyn is een gezellige kletskous.
Vandaag, zaterdag, zijn we eerst naar een boerenmarkt gegaan, bleek naast een bieb te zijn, heel handig om even snel op internet te kijken. In tegenstelling tot bij ons zijn de biebs hier de hele dag open, tot een uur of 5, erg prettig. We hebben de camper daar laten staan, vrij parkeren in het weekend, en zijn naar de haven gaan lopen wat een klein uurtje was. Het was heerlijk weer. De havenrace was vandaag en die wilden we graag zien. Het hele gebeuren is gelukkig vrij ruim opgezet dus je kon makkelijk overal heen lopen zonder gedrang. Je kon de race zowel op een groot scherm als in het echt goed volgen. De vrouwenboot, SCA, heeft de havenrace gewonnen. Stoer hoor. We hebben nog wat rondgelopen en toen terug naar de camper. Het was nog een uurtje rijden naar de volgende campingplek, met een hot pool.
We zijn in Miranda waar we de orkaan gaan afwachten en uitzitten. Het ligt iets uit de kust in een hele grote baai en de camping heeft ook wat beschutting. De camping is goed voorzien. Mooie grote keuken waar je lekker je gang kan gaan. Nikki en Jochem komen ook hierheen, we eten vanavond gezamenlijk pannenkoeken, gezellig.