We zijn vanuit Sydney naar Melbourne gevlogen en hebben daar de camper opgehaald. We zijn op weg gegaan naar de Great Ocean Road. De naam zegt het al, een weg van ong. 240 km langs de oceaan in het zuiden van Australië. De uitzichten zijn heel afwisselend maar allemaal mooi tot fantastisch. De ene keer heb je een geweldig uitzicht over de oceaan met allemaal baaien met zandstranden, zowel grote als kleine, om vervolgens 400 m verderop het regenwoud in te rijden.
Vanmiddag kwamen we langs een gehucht van niks, Kennet River, waar ik van in de Lonely Planet had gelezen dat daar koala's in de bomen zaten. En inderdaad hebben we 2 koala's gespot. Echt heel schattig om te zien. Je zou ze bijna uit de boom halen om te knuffelen, gelukkig zaten ze net even te hoog. Ook vlogen er papegaaien rond in verschillende prachtige kleuren, heel gaaf om te zien. Er was een papegaai die bij iemand op de schouder had gepoept.
We staan nu op een camping tussen de kangoeroes. De kangoeroes lopen gewoon overal tussendoor. Erg grappig om te zien. Rinie heeft er een filmpje van gemaakt.
Er was veel te zien onderweg. We zijn langs de 12 apostelen geweest. Dat zijn hoge rotsen die als torens uit de zee oprijzen, het zijn er trouwens maar 8. Het is onduidelijk waar die 12 vandaan komen. We kwamen ook de London Bridge tegen. Dat was een arch (boog) over het water naar een eilandje. Die boog is echter 25 jaar geleden ingestort, maar evengoed is het nog fraai om te zien. Het is een geweldige mooie kuststreek, kan niet anders zeggen. Heel grillig, veel kliffen, ruig.

We zijn het binnenland ingetrokken op weg naar The Grampians, een nationaal park. Hier schijnt de zon, aan de kust was het zwaar bewolkt. NZ had lange lege wegen, maar naarmate we verder van de kust komen heb je hier nog langere, verlaten wegen in hele weidse en lege vlaktes met hier en daar een boerderij. Naast de camping hebben we 2 wallaby's gespot, een soort kangoeroe maar dan kleiner. We horen ook allemaal vogelgeluiden die voor ons vreemd zijn.
Vandaag hebben we wallaby's, kangoeroes, papegaaien, emoes en kookaburraas (lijkt op een ijsvogel maar dan vooral wit en ze lachen, ze worden ook wel lachvogel genoemd) gespot. Zo leuk. Op de camping kon Rinie eindelijk met vuur spelen en is helemaal in zijn element. In NZ is het overal verboden. Hier mag je af en toe op campings een kampvuur maken, wel in een pit, een hoge ronde rand van ijzer. Heel gezellig en lekker warm om bij de vlammen te zitten, want 's avonds koelt het behoorlijk af. We hebben kennis gemaakt met een aantal aardige Australiërs. Gezellig zitten kletsen, hoewel ik natuurlijk niet alles versta maar ik kom een heel eind. Eén echtpaar doet precies wat wij willen gaan doen, 6 maanden per jaar reizen, en dat bevalt ze prima. Ze zijn met hun caravan helemaal zelfvoorzienend zelfs met zonnepanelen op het dak voor de power.
We hebben een wandeling gemaakt met weer een hoop geklim en geklauter over rotsen en trappen en door nauwe kloven. Ik kan geen trappen meer zien zo langzamerhand. Maar met als resultaat een prachtig uitzicht over het nationaal park. We zijn ook nog naar het Brambuk visitorscentre geweest, dat is een cultureel centrum dat gewijd is aan de oorspronkelijke bewoners, de Aboriginals. Erg interessant. Het is niet te geloven hoe er met de Aboriginals werd en eigenlijk nog steeds wordt omgegaan. Er werden bv tot ver in de jaren 60 kinderen bij de ouders weggehaald om ze als Australiërs op te voeden met wisselend succes omdat ze veelal erg gediscrimineerd werden. Sommige kinderen van toen hebben daar een trauma aan overgehouden of anderszins last van. Ze weten vaak niet eens wie hun ouders zijn.

We wilden eigenlijk nog wel blijven want het is prachtig in de Grampians. Echter we hebben nog maar 10 dagen en we willen nog zoveel. Toch maar vertrokken naar Phillip Island.
Op Phillip Island, zo groot als Texel met net zulke rechte wegen, zijn we naar de Pinguïnparade geweest. Elke avond, net na zonsondergang, komen de kleine pinguïns, dezelfde soort als die we in NZ gezien hebben, uit de zee om naar hun nesten op het land te gaan voor de nacht. Elke avond vaste prik. Er is daar een heel commercieel centrum omheen gebouwd. Je moet betalen en dan kan je naar de pinguïns kijken. Er is een tribune en er is verlichting waar de dieren geen last van hebben. Geen hel licht maar een soort van zacht oranje zodat wij ze wel kunnen zien. En of we ze gezien hebben, hele hordes. We hoorden achteraf dat het er een kleine 1500 waren. Echt geweldig. Er is een boardwalk gemaakt zodat je ze kunt zien bij hun nesten. Je zag en hoorde ze overal. Ik vroeg nog aan een ranger of ze een dier eruit halen als ze zien dat ie gewond is. Dat doen ze inderdaad en brengen de pinguïn naar het dierenhospitaal. We mochten uiteraard geen foto's maken, want dan raken ze gestrest omdat je flits nodig hebt.
Je hebt hier ook een giga zeehondenkolonie. Wij kijken, echter geen zeehond te zien helaas. Ja, heel ver weg op een eilandje, daar hadden ze zich teruggetrokken, we konden ze wel met de verrekijker zien. Met het blote oog was het niet te zien. Maar wat we wel gezien hebben zijn pinguïns. Ook daar zijn veel nesten en sommige waren bewoond, omdat de desbetreffende pinguïn in de rui is en dan 3 weken moet wachten voor ze het water weer in kunnen. Een paar waren heel goed te zien zodat Rinie nu wel foto's kon maken. Hij moest er wel wat moeite voor doen, op zijn buik liggen, omdat ze zich een beetje verstopt hadden. Echt heel gaaf.
Hier op Phillip Island is, voor motorrijders, een bekend racecircuit. Je kunt er ook karten, wat Rinie dan ook gedaan heeft.
Er zitten hier heel veel wallaby's, bij een wandelingetje in de schemersprongen er bij bijna elke stapwallaby's weg.

Onderweg naar Wilson Promontory National Park, zagen we een heleboel pelikanen. Wat een enorme beesten zijn dat. Je kon er heel dichtbij komen. Ze zijn aan mensen gewend, ze worden elke dag gevoerd. Er komt een mevrouw met visafval en de pelikanen gaan in een kring om haar heen staan. Als ze met haar arm, met vis in haar hand, heen en weer gaat gaan al die koppen mee, zo grappig om te zien. Het zijn wilde pelikanen die gewoon weten dat er elke dag om 12 uur vis uitgedeeld wordt. Toen ik later nog even ging kijken was er geen pelikaan meer te zien.
Het is niet zo heel ver van Phillip Island naar het Wilsons Promontory National Park, kortweg Wilsons Prom, wat onze volgende stop is. Het is een heel groot park met veel wildlife. Dat willen we natuurlijk weleens zien. Eenmaal in het park, wat zeker 50 à 60 km lang is, op weg naar de camping zagen we al 2 emoes en een wombat. De wombats, die zijn zo lief om te zien, net zo leuk als de koala. Op de camping lopen ook wombats rond. Er vliegen ook heel veel papegaaien rond, oa veel roodblauwe, dat zijn de rossela's. Net zo veel als bij ons duiven en zo gedragen ze zich ook. Op zoek naar lekkers. Overal staat dat je de dieren geen eten mag geven, maar ja dat gebeurt toch hier en daar.
We hebben gisteren een mooie wandeling gemaakt met een beetje ongelukkige afloop. Ik ben giga door mijn enkel gegaan en moest strompelend terug naar de camping wat gelukkig niet zo heel ver meer was. Vandaag is mijn enkel behoorlijk dik en het lopen gaat wat moeizaam. Het is wel een streep door de rekening omdat we vandaag ook een wandeling van plan waren. We hebben er nu maar een rijdag van gemaakt, want we moesten voor de verandering weer eens naar een garage. De accu voor het woongedeelte laadde niet meer op, na 3 uur ging het licht letterlijk uit. Tegenover de garage zag ik een clubgebouw staan van een bridgeclub. Er kwamen net mensen uit, ik sprak ze aan en het einde van het liedje is dat we morgenmiddag gaan bridgen. Ik ben heel benieuwd. Het komt goed uit, het is en blijft morgen slecht weer en mijn enkel kan verder herstellen.
We gaan zondag richting Australische Alpen. Als het goed is wordt het vanaf zondag weer mooi weer. Dat zou prettig zijn omdat we dan van de schitterende herfstkleuren kunnen genieten. Hopelijk kan ik dan ook weer wandelen.