Ha, het is even geleden maar we hebben weer goed internet. Het is een lang verhaal geworden, er is veel gebeurd in 1,5 week, dus ga er maar even voor zitten.

We staan veel op vrije kampeerplekken met de camper, lekker rustig en het scheelt geld, maar dan heb je geen faciliteiten. Af en toe, als we ergens wat drinken of zo, heb je weleens free wifi, maar dat is dan net sterk genoeg om de mail op te halen. Dus het contact met jullie en reisverslag uploaden zal zeer onregelmatig zijn.
We hebben de Banks Peninsula Track (BPT) gelopen, we hebben de camper opgehaald en er veel gedoe mee gehad, pinguïns in Oamaru, en een rustdag in Clyde.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
De BPT is 4 dagen lopen, het is een kleine 40 km en het gaat omhoog (regelmatig steil) omlaag en weer omhoog en omlaag enz. Het is een prachtige wandeling, kan niet anders zeggen. Af en toe had ik wel zoiets van waar ben ik in vredesnaam aan begonnen, ik wil naar huis. Het was voor mij niet makkelijk al dat omhoog lopen in de snikhitte. Want het was erg warm de eerste 2 dagen en ook nog eens met een warme wind en wat voor een wind. Keihard, we moesten af en toe echt oppassen dat jebij wijze van spreken niet van de klif afwaaide. Een paar keer legde ik het bijna af, kon ik niet meer vanwege de hitte. Ik raakte echt oververhit. Gelukkig heb je vrij regelmatig water onderweg en konden we met onze voeten in het water zitten waardoor je wat afkoelde. En natuurlijk veel drinken onderweg.
De wandeling ging door bossen, over en langs kliffen, door baaitjes en weilanden met veel schapen. We hebben dolfijnen en pinguïns gezien en ontelbaar veel zeehonden met jongen. Die jongen hoorde je overal bovenuit. We liepen van hut naar hut en moesten voor de eerste 2 dagen ook ons eten meenemen. De hutten waren allemaal anders, klein maar efficiënt. Geen water, toilet, niets. Net poppenhuisjes. Soms een bank erbij en bij 3 van de 4 hutten was er ook een veranda. De sanitaire voorzieningen waren natuurlijk wel aanwezig maar buiten de deur. Er was overal een keuken voor algemeen gebruik. We waren met 11 man/vrouw en na een dag of wat krijg je een saamhorigheidsgevoel. Iedereen kookt zijn eigen potje maar ondertussen is het reuze gezellig. Je loopt niet samen op, je loopt je eigen tempo. Het is beschermd gebied waar je doorheen loopt en daarom mogen er niet meer dan 12 mensen tegelijk de track lopen. De 3e dag begon goed, we hebben in de zon ontbeten maar vlak daarna, net toen we wilden gaan lopen begon het me toch te regenen, niet normaal meer. Hebben we maar even gewacht tot het ergste voorbij was, gelukkig was het ook niet meer zo warm. De laatste dag moesten we weer 600 m stijgen, maar dat bleek helemaal door het bos te gaan. We waren vroeg weggegaan omdat we bus moesten halen en dat scheelde. Het was niet zo warm èn we liepen in de schaduw èn het ging geleidelijk omhoog. Het was voor mij een stuk beter te doen. Al met al een prachtige wandeling, zeer de moeite waard.

Jut en Jul lopen een track.
Op de eerste dag, we liepen al een tijd steil omlaag te glibberen door een stuk regenwoud, had Rinie zijn zonnebril afgedaan en nonchalant aan zijn overhemd gehangen. Tot hij er achter kwam dat hij zijn zonnebril verloren was. Om de rest van de tocht zonder te moeten lopen leek ook geen aantrekkelijk vooruitzicht, dus omgedraaid en met de neus naar de grond terug lopen. Gelukkig vonden we hem binnen vijf minuten, dus dat viel weer alles mee.
Op de vierde dag, we liepen al een tijd omhoog door een ander stuk regenwoud, had Betsy haar hoedje afgedaan en nonchalant aan haar vest om haar middel vastgemaakt. Tot zij er achter kwam dat het hoedje niet meer daar hing waar ze verwachtte. Ook nu weer rechtsomkeert gemaakt, het was toch wel een lekker hoedje. Na tien minuten Betsy weer om laten draaien om verder te lopen en Rinie verder terug om dat hoedje te zoeken. Uiteindelijk heeft deze grap ons een half uur gekost en Betsy zat toch al in de zenuwen of we wel op tijd bij de bus zouden zijn. Natuurlijk waren we ruim op tijd.

Toen we terugkwamen in Christchurch waren Nikki en Jochem inmiddels gearriveerd en een beetje van de jetlag bekomen. Gezellig dat ze er zijn. De volgende dag hebben we onze campers opgehaald, de boel nagekeken (wat niet goed was is gemaakt) en vervolgens boodschappen gedaan. Dan is de dag alweer bijna voorbij, we zijn naar een camping niet al te ver gereden om daar de boel uit te pakken. Daar begon voor ons het gedoe. We hadden problemen met het toilet in de camper, bleek achteraf onze eigen schuld te zijn. Hoewel, het is maar hoe je het bekijkt. Wat betere uitleg had prettig geweest. De waterpomp deed het niet en de waterkraan zat heel erg los. Je kon geen water uit de kraan halen want je had meteen de hele kraan in je hand. Nu konden we toch geen water tappen omdat de waterpomp het niet deed. Enfin, heel wat heen en weer gebel met het verhuurbedrijf en veel wachten op antwoord. Wat zijn we blij met onze Nieuw Zeelandse simkaart. En het was net een feestdag hier met het weekend er achteraan. Gedoe. Uiteindelijk is alles redelijk goed gekomen met kunst en vliegwerk. Rinie heeft veel onder de gootsteen gehangen om de kraan vast te krijgen tot we bij een garage of werkplaats terecht kunnen. De waterpomp bleek iets heel simpels te zijn wat je maar moet weten en wat ons niet verteld was. O ja, de voorruit van de camper bleek aan de bovenkant en rechterkant helemaal los te zitten. Levensgevaarlijk, er zal maar iets gebeuren en je ruit ligt eruit. Heeft Rinie i.o.m. de verhuurmaatschappij met ducktape vastgezet.
Ondertussen zijn we tussen de bedrijven door wel doorgereden. In Oamaru hebben we de pinguïns bezocht. Het was net een dag met veel regen, harde wind en koud, heel koud. Wat een overgang. De kleine blauwe pinguïns komen daar elke dag rond hetzelfde tijdstip, zonsondergang, op dezelfde plek aan land om naar hun nesten te gaan. Daar omheen is een hele organisatie. Je moet kaartjes kopen om er bij te kunnen zijn, maar dat wordt dan ook helemaal besteed aan de pinguïns. Het wordt ze zo makkelijk mogelijk gemaakt op een natuurlijke manier. We hebben er zeker 150 gezien en het is zo schattig. Het ziet er zo leuk uit. We waren wel verkleumd tot op het bot. De volgende dag hebben we Nikki en Jochem tijdelijk uitgezwaaid. Zij gaan hun eigen weg en we komen elkaar weer op een ander moment tegen.
Wij zijn in Oamaru op zoek gegaan naar ducktape en wat gereedschap voor de kraan. Van de ene winkel naar de andere gereden. Toen het gelukt was hebben we op ons gemak nog wat rondgekeken in Oamaru. Veel vergane glorie. Er zijn veel Victoriaanse gebouwen, wat wel wat heeft. Hier en daar is er wel wat gerenoveerd. Het was inmiddels weer mooi en warm weer. Op weg richting Wanaka. Lange, lege wegen tussen bergen en over bergen. Bij Clyde zijn we gestopt, we hadden wel een plek op het oog maar zagen aan de overkant bij een stuwmeer campers staan. Bleek een recreatieplek te zijn waar je vrij mag kamperen. Het was heel relaxed en ipv door te rijden zijn we nog een dag gebleven. Even pas op de plaats, vooral ik had er behoefte aan. Ik had het idee dat we alleen maar aan het bellen, wachten en het rijden zijn geweest. Geen moment van rust. In Clyde was een boerenmarktje, klein maar we konden goed volkoren brood (wat nog een hele kunst is) en fruit kopen. Het is trouwens voor ons Europeanen aardig aan de prijs hier in Nieuw Zeeland.
Inmiddels zijn wein Wanaka. De camper heeft de hele middag in de garage gestaan. Vannacht heeft het behoorlijk geregend en toen bleek dat we aan de achterkant lekkage hadden. Kon er ook nog wel bij, toch? Bed was nat, gelukkig net op een plek waar we geen last van hadden. Maar als het goed is is alles nu gemaakt, inclusief de kraan,en kunnen we met een gerust hart verder.